'Ons eerste avontuur'

Hallo allemaal!!

Het is vandaag 4 februari! Onze reis ging beginnen. Op naar Zuid Afrika. Onze reis begon op Schiphol. Rond 4 uur waren we op Schiphol en zijn we Zuid Afrikaanse randen gaan halen (geld) en onze bagage gaan wegbrengen. Na een heerlijk kopje koffie hebben we afscheid genomen van onze familie en gingen we door de douane. We keken elkaar eens goed aan en konden nog niet beseffen dat we de volgende dag in Zuid Afrika zouden zijn.

Na eventjes wachten konden we door de gate naar het vliegtuig. Rianne zat aan het raam en ik naast haar. Naast ons zat een hele vriendelijke man die in New York woont. We keken uit op de prachtige lichtjes van de steden onder ons. We vlogen over de Noordzee en zagen verlichte boten onder ons. Dit was een prachtig gezicht!

Helaas was het vliegtuig later vertrokken dan gepland. Dit betekende dat het vliegtuig ook later kon landen en dus ook later in Londen zou zijn. Veel overstaptijd hadden we niet, dus dit was nog erg spannend! In totaal hadden we nog maar 40 minuten overstaptijd waarin we moesten inchecken en door de security moesten. Eenmaal in Londen zetten we het op een lopen. Op naar de security.. “Pardon, pardon.. excuse us, coming trough” riepen we al rennend. Eenmaal aangekomen bij de security moesten we nog even wachten tot we aan de beurt waren. Eenmaal aan de beurt gooiden we gelijk al onze spullen in de daarvoor bestemde bakken. Riemen, sieraden, telefoons, laptops, jassen, alles in de bak. Uitgerekend onze bakken werden eruit gepikt om gecontroleerd te worden. Gelukkig hadden we enorm veel tijd over waardoor het voor ons helemaaaaal geen probleem was om te wachten. Trappelend van ongeduld liepen we rondjes langs de security. Op een gegeven moment raakte ons geduld op en spraken we iemand aan.. “Could you help us please, our gate is closing and we need to catch our plane!” Gelukkig wilde deze vriendelijke man ons helpen en begon gelijk aan onze tassen.

Terwijl de tas van Anneke werd gecontroleerd, was Rianne samen met een man op zoek naar haar laptop.. In het heetst van de strijd was deze zoek geraakt. Dit kwam enorm goed uit. Een paar vriendelijke mensen waren zo aardig om deze laptop eventjes ver in een andere bak te leggen. Natuurlijk hadden we daar alle begrip voor.. Terwijl Anneke met alle geweld al haar spullen weer in haar tas propte en zo snel mogelijk weer klaar wou staan voor de marathon was Rianne nog steeds aan het zoeken….

Toen was Anneke klaar en keek om zich heen.. De ene tas op de rug, de andere over de schouder, de jas over de arm, sieraden in haar zakken gepropt en de riem los over de arm omdat er geen tijd was om die om te doen. Snel keek ze om zich heen maar Rianne was nergens te bekennen.. (Zij had zich verstopt achter een security paal.) Omdat Anneke dacht dat Rianne al met de noorderzon vertrokken was en al lang en breed in het vliegtuig zat, zette Anneke het toch op een lopen! Niet normaal.. rennend door Londen Heatrow, zo snel dat mensen nog net een glimp van haar op konden vangen. Pok, daar viel de riem op de grond.. ieeeeee, met piepende schoenen en glijdende zolen kwam Anneke na een lange weg van glijden tot stilstand. Snel pakte ze de riem weer op en ging weer verder met de triatlon. Eenmaal aangekomen bij de gate was Anneke helemaal buiten adem. Van de verte werd er al gevraagd hoe ze heette en of ze nog met het vliegtuig mee wilde. Van Losenoord, van losenoord en ja graag wilde ze nog mee. Bluemink dan? Waar was die vroegen ze? “She’s coming, she’s coming!” Maar in geen velden of wegen was Rianne te bekennen..

Rianne was namelijk als snel iets achter geraakt op schema. Toen ze haar spullen bij de douane had afgeleverd en door het poortje kwam, piepte deze luid en duidelijk. Tja, zo`n verdacht persoon moet dan toch ook maar even lang en breed gecontroleerd worden. Een full-body massage werd gratis weggegeven. Eindelijk waren ze ervan overtuigd dat Rianne geen grote drugspartijen, wapens of andere gevaarlijke materialen bij me had dus mocht ze doorlopen. Maar nu waren we er nog niet, de tassen moesten ook nog gepakt worden. Na lange tijd wachten was er in geen velden of wegen een tas te bekennen die maar iets op die van Rianne leek. De minuten tikten gewoon verder alsof er niets aan de hand was en Rianne keek steeds vaker op haar horloge. Ten einde raad schoot ze een man aan om te vragen of hij haar tas kon zoeken. Dit duurde even maar na een ellenlange zoektocht naar de bruine tas, is deze eindelijk gevonden. Maar nee toch, de helft van mijn bezittingen miste. Mijn laptoptas, riem, schoenen en telefoon waren nergens te bekennen. Toen deze eindelijk terecht waren, moest Rianne ook nog naar de gate. Dit was echter niet zo makkelijk als gedacht dus schoot ze iemand aan die het wel moest weten. Deze vrouw was zo vriendelijk om even gezellig met Rianne mee te rennen naar de metro die haar naar de andere kant van het vliegveld bracht. Hier aangekomen schoot Rianne iemand anders aan die haar verder de weg wees. Ja eindelijk was daar het bord waarop de juiste informatie stond. Doordat Rianne zo graag dat vliegtuig wilde halen moest ze van zichzelf ook op de roltrap nog even rennen. Hierin is ze echt een ster!! Met vallen en opstaan kwam ze uiteindelijk hijgend en bekroond met blauwe plekken en schaafwonden boven. Hier rende ze naar een vrouw die het paspoort moest controleren en haar door mocht laten gaan, het vliegtuig in. Toch was dit niet helemaal de goede vrouw. Rianne moest een paar gates verder zijn… Ondertussen was de deur van het vliegtuig gesloten en geen van beiden kon meer naar binnen.

Ondertussen was er heen en weer gebeld en zochten we elkaar op. Ondersteund door een waar British korps van vrouwelijke stewardessen, werd Anneke naar Rianne begeleid. Rianne zat languit in de lounge Anneke op te wachten.. Haaaaaa, groette ze Anneke. “Nou, dat wordt een hotelletje vannacht’. Al lachend liepen we naar de vrouw die onze tickets ging wijzigen. Gelukkig was dit wel de goede vrouw. Zij hielp ons heel goed. Terwijl zij onze vluchten ging omboeken en een hotel voor ons ging regelen, leefden Rianne en Anneke zich uit in de lounge. Eten en drinken in overvloed en daar weten wij wel raad mee! Na een paar minuten kregen we te horen dat een hotel voor ons was geregeld en vervoer om daar te komen. Ook ontbijt, lunch en diner was geregeld.

Eenmaal aangekomen in dat hotel hebben we ons eerst verder vol gegeten want met een volle maag kun je alles veel beter verwerken.  Nu zitten we op onze hotelkamer en beschrijven we onze dag, die iets anders is gelopen dan gepland.

Het is nu de bedoeling dat we morgenavond vanuit Londen vertrekken naar Johannesburg en vanuit Johannesburg weer doorgaan naar Port Elizabeth. Hier hopen we op 6 februari aan te komen rond 1 uur ’s middags.

We laten dan wel weer van ons horen!!

Liefs van ons