Nieuwe avonturen

We zijn alweer bijna twee weken van huis. Echt een raar gevoel! Vooral omdat het nu langzaam begint door te dringen dat we nog een heel aantal weken in Zuid-Afrika zijn. Toen ik nog in Nederland was werd ik vaak gewaarschuwd voor de criminaliteit hier en daarom wil ik jullie graag iets vertellen hoe ik onze ‘woonplaats’ ervaar. Allereerst viel het me gelijk al op dat de straat waarin wij wonen helemaal niet druk is. Kom je iets verder naar faciliteiten, dan merk je dat het drukker wordt. Het is hier `s ochtends vroeg licht. Rond 5-6 uur is het al helemaal licht. Omdat we bijna doorzichtige gordijnen hebben, konden we al heeel vroeg genieten van dit licht. De eerste paar dagen heb ik ook niet zo fijn geslapen. Het is knetterwarm en als je eindelijk in slaap bent, wordt je wakker door het licht. Je raakt snel gewend aan de dingetjes waar je op moet letten zoals: huisdeuren altijd op slot doen, niets in het zicht laten liggen, niet met z`n tweeën laat over straat gaan, telefoons en camera`s niet zo showen als in Nederland (aangezien ik een hele oude heb maakt het bij mij niet veel uit), extra stuurslot op de auto en noem zo maar op.

Er zijn plaatsen in de buurt waar je de armoede heel erg ziet. Laatst hadden we de Rianneke route (eigenlijk een verdwaal route maar we hebben hem maar een naam gegeven) en toen kwamen we in de krottenwijken. Hier zie je heel veel armoede! We zagen letterlijk de blikken platen die tegen elkaar aan gezet waren en wat voor hen een ‘huis’ vormde. Er staan grote groepen volwassenen en kinderen buiten met elkaar te praten. Er ligt enorm veel rommel op de grond.
Het is apart om te zien dat dit zo dicht bij elkaar ligt. De plek waar wij zitten is best rijk. Je ziet eigenlijk geen armoede. Rij je een paar straten verder dan zie je zwervers en bedelaars.

Door deze twee weken heb ik gemerkt dat je erg snel went aan de omgeving. Het is voor mij al niet meer apart dat ik naar de kraan buiten moet lopen voor drinkwater. Het is niet apart dat we `s avonds niet met z`n tweeën over straat kunnen, het hoort hier gewoon.
Ik ben blij dat ik hier niet alleen ben maar met Anneke. We hebben veel aan elkaar. We doen veel samen en merken dat we heel veel dingen hetzelfde hebben. Ik heb gemerkt dat we allebei rommelkonten zijn maar tegelijkertijd ook erg netjes. Onze kamer is meestal een zooi maar dan ineens gaan we opruimen en is het weer even netjes. Dit wisselt elkaar af..

Als laatste wil ik nog zeggen dat ik nu pas merk hoe fijn het is om bij een familie te horen. Doordat je hier zo veel verschillende dingen ziet, merk je pas hoe gezegend je bent met zo`n fijne familie!

Nou nog een kort verhaaltje over vandaag. Vandaag kwamen we uit stage en gingen gelijk door naar de McDonalds, dat hadden we wel verdiend vonden we.. Na een spicy maar dan ook echt spicy chicken en een Royal hamburger, patat, cola, mcFlurry en een chocolade frappe waren we uitgegeten.. Op naar de supermarkt om inkopen te doen. Aangekomen bij de supermarkt waren we helemaal uitgelaten omdat we net een heerlijke maaltijd achter de rug hadden. Al dansend en zingend door de supermarkt werd de kar steeds voller en voller. Wijn, koekjes en chocolade vakken waren leeggeroofd door dit tweetal. Mensen keken dit dansende stel verbaasd na. Bij de kassa aangekomen vroegen ze of we een feestje hadden. Ja knikkend stemden we hiermee in en propten we alles in onze tas. Want ja een feest was het altijd bij huize Rianneke. Bepakt en bezakt gingen we nog naar het winkeltje naast de supermarkt om onze beroemde hunters (bier) te kopen. Dit kon natuurlijk niet missen. Eenmaal bij onze prachtig glimmende auto aangekomen zochten we naar de sleutels. Zoeken, zoeken , zoeken en nog een zoeken. Wij waren zoo dom hij lag gewoon voor onze neus. Helaas wel achter slot en grendel IN de auto. Tjaa.. wat nu……. We krabten eens over ons hoofd en keken elkaar aan.. tja.. en nu.. Na 50 rondjes om de auto te hebben gelopen kwamen we tot de conclusie dat dat ook niet hielp en we toch om hulp moesten vragen. De man van wie we de auto hebben gehuurd pakte zijn telefoon niet op, hij had namelijk de reserve sleutels.. Na 8 keer geprobeerd te hebben gaven we de moed op en hebben we Annekes neef/ superheld Wynand opgebeld. Hij kwam met een reddingsteam vrienden aangelopen. Dit bracht een hoop gezelligheid en gingen we alles iets rooskleuriger inzien. Na 1,5 uur geprobeerd de auto open te krijgen met 3 verschillende soorten draden, 2 verschillende soorten touwen, hout, handdoeken, T-shirts (waardoor sommige mensen topless liepen)... gaven we de moet op. Toen hebben we een professional ingeschakeld. Hierop moesten we 20 minuten wachten, daarom ging mooie muziek aan en hebben we leren dansen. Al lachend en dansend gingen we over de parkeerplaats. Omdat we net boodschappen hadden gedaan hadden we eten en drinken in overvloed. En men, wat kunnen die Afrikanen dansen.. Sokki heet hun dans en het is echt super leuk. Je danst met z’n tweeën en volgt elkaar. Maargoed we hadden dus enorme lol. De reddingsman kwam veel te snel! Hij had echt 10 seconden nodig en klik, de deur was open. Dit was dus de zoveelste blunder van ons maargoed alles loopt ook altijd goed af. We hebben iig een super leuke avond gehad..

Ik zie dat het alweer een behoorlijk verhaal is geworden dus ik stop ermee en spring nog even lekker in het zwembad:)

Liefs Rianne