'De weg naar Port Elizabeth

Woensdag 5 Februari 2014

Vandaag werden we heerlijk wakker in ons grote bed. Buiten waaide het en de regen kletterde tegen de ramen.
Het bad stond al op ons te wachten maar omdat we zin hadden in eten zijn we gaan douchen. Na een heerlijke douche zijn we naar beneden gegaan naar de lobby waar je kan ontbijten. Niet normaal wat hadden ze veel!! Taart, ei, worst, fruit, gebakken broodjes, donuts, muffins, beleg, witte bonen in tomatensaus en ga zo maar door. Tja, aangezien dit nog gratis is hebben we het er maar lekker van genomen!

Tijdens onze reis zijn we een echtpaar tegen gekomen die dit vliegtuig ook niet konden redden en in hetzelfde hotel als wij terecht kwamen.
Hier hebben we hele leuke gesprekken mee gevoerd. Het was zo gezellig dat ze van het hotel zelfs naar ons toekwamen om te vragen of we alsjeblieft ergens anders wilden gaan zitten. Ze moesten de tafels namelijk weer klaarmaken voor de lunch.

We zijn naar onze kamer gegaan en hebben de laatste schoolopdrachten afgemaakt en contact gehad met het thuisfront.

Hierna zijn we gaan lunchen. Omdat we nog niet zoveel honger hadden door het heerlijke ontbijt, hebben we alleen de taart uitgeprobeerd. Deze was heerlijk!

Om vijf uur hebben we de bus naar het vliegveld gepakt en daar ging onze reis weer verder. Deze keer ging alles heel voorspoedig. We konden het snel vinden en zaten ruim op tijd in het vliegtuig. De vlucht was erg mooi en was erg snel voorbij. Toch zaten we een beetje met onze volgende vlucht in de maag. Deze vertrok namelijk al snel nadat ons vliegtuig was geland. We hadden maar 1,5 uur om uit te checken, koffers op te halen, bagage afgeven, paspoort controle, security en weer naar de gate te lopen. Omdat we de schrik nog in onze benen hadden, vonden we dit toch niet erg fijn. Er zat een hele grote kans in dat we dit vliegtuig ook gingen missen.

06-02-14
Voordat we uit het vliegtuig waren, hadden we nog maar een uurtje over. We zetten het gelijk op een lopen. Aangekomen bij de rolband waar onze bagage op zou moeten liggen, moesten we wachten, wachten en nog eens wachten. Dit was maar een klein beetje frustrerend. We spraken een groep mensen aan met gele truitjes en een man, Eddie, wilde ons wel helpen. Hij regelde een karretje waar al onze bagage op kon en eenmaal de bagage erop zetten we het op een lopen naar de bagage drop. We hadden op dit moment nog maar een kwartiertje en moesten nog door verschillende checks voordat we bij het vliegtuig waren. Rianne was iets relaxter als Anneke want die trappelde van ongeduld.. Rianne vertelde Anneke elke keer.. T komt goed, t komt goed, we redden het makkelijk! Als kijken op de horloge geloofde Anneke Rianne dit keer niet helemaal. Eddie was maar aan het bellen en bellen en regelde dat het vliegtuig wat langer op ons zou wachten. Wat moesten we toch zonder onze Eddie. Hierheen, daarheen overal werden we mee naartoe genomen met onze personal assistant. Op naar de security check, deze waren verbazend makkelijk met ons en we konden gewoon doorlopen. We liepen daar met Eddie en onze koffers door de gangen. Toen opeens werden we omgeroepen en begon ook Eddie te zweten. Ik ga rennen zei Eddie en rende als een antilope voor ons uit! Eerst konden we hem nog bijhouden maar ineens zette hij de turbo erin. Met onze goede conditie hijgden we achter hem aan want ja, dit doen we niet dagelijks. We hadden het gevoel dat we in een stadion aan het rennen waren omdat we een mega groot toekijkend (lachend) publiek hadden. Het zag er waarschijnlijk ook prachtig uit. Anneke met 2 tassen aan het rennen en Rianne met een overvolle grabbelton. Rianne's laptop werd netjes gedragen door onze turbo Eddie. Nogmaals werd onze naam omgeroepen en gleden we bijna door het vliegveld. Hijgende, puffend en bezweet kwamen we uiteindelijk bij onze gate. OP TIJD!!! 1 minuut te vroeg zelfs. Nou dat doen niet veel mensen ons na.

Eenmaal aangekomen in Port Elizabeth werden we bijna verblind door de zon. We werden opgehaald en ze pikten ons er zo uit. Tja, das ook niet zo moeilijk met die lichtgevende benen. We kregen wat informatie mee en zijn naar ons huis gebracht. Na de rondleiding waren we alleen thuis. Rianne keek Anneke aan en hoefde al niets meer te zeggen. Bam, koffer open, bikini eruit en hop in het zwembad. PLONS daar zaten we dan.. Dit was het echte leven.

Hierna zijn we onze koffers gaan uitpakken. Tegen de tijd dat dit klaar was kwamen onze huisgenoten en hebben we kennis gemaakt. 's Avonds zijn we uit eten geweest en hebben we gezellig nog ergens wat gedronken met de meiden uit ons huis.

Nu hebben we een heerlijke nacht achter de rug en zitten we op ons bed deze blog te schrijven. Ingesmeerd en met een bikini aan zijn we helemaal klaar voor de komende dag!

Tot horens!