I'd say lets do it again

Na een prachtige periode in Nieuw-Zeeland is het tijd om afscheid te nemen.
Terwijl ik dit type zit ik in het vliegtuig met de afspeellijst aan die Ruda en ik de laatste weken kapot hebben gedraaid. Wanneer ik uit het raam staar, de prachtige, enorm blauwe lucht in, denk ik aan alle mooie herinneringen die we hebben gemaakt. De eerste paar dagen nog zonder Ruda, een auto gekocht, lieve mensen leren kennen en een klein voorproefje mogen krijgen van de prachtige natuur van Nieuw-Zeeland. Zonder enige voorbereiding toch een ruwe schets gekregen van wat ik zou gaan doen doordat een local hielp met het uitstippelen van de meest bijzondere plekken. Ik denk terug aan de eerste ontmoeting met Ruda, wat in de loop van de maand écht een (reis)maatje is geworden. Hoe we de eerste dag de schets hadden omgetoverd tot een reisplan. Hoe we uren konden kletsen en lachen.

Terwijl ik hierover nadenk, even naar buiten staar en de herinneringen weer door mij heen laat gaan, komt er een glimlach op mijn gezicht. De urenlange ritten die we in ons "huis" hebben mogen voeren zal ik nooit vergeten. De opmerkingen waar vaak het sarcasme vanaf droop, de diepe gesprekken, de momenten waarop we de tranen over de wangen hadden lopen van het lachen... Dat, maar ook de stiltes. De stiltes omdat we beiden soms zo ver weg waren in onze gedachten, de momenten dat we stil, letterlijk stil werden van de natuur en hier zo intens van genoten.

Avontuurlijke dingen doen of meemaken is aan ons wel besteedt. Ik denk aan de Swing natuurlijk. Vooral het uurtje ervoor toen we in de kou stonden te wachten tot ze ons eindelijk naar beneden mochten laten gaan want ja, dit deden we natúúrlijk niet voor onszelf.
De opmerkingen over de touwen van de Swing die nagenoeg niet gecontroleerd werden omdat ook hier de bezuiniging toe had geslagen. Het gezicht van Ruda toen ik zei dat overal waar mensen werken fouten worden gemaakt. En dan de Swing, een luide gil en het is alweer voorbij...
De autootjes waar we daarna in gingen. Met twee wielen de bochten door, vier wielen van de grond na een heuvel en net op tijd remmen voor de finish. Foto's die na afloop wel gekocht moésten worden omdat ze hilarisch waren en zelfs de verkoper er hardop om moest lachen.

Ja, over de laatste weken is heel veel te vertellen maar dan wordt de reisblog wel heel erg lang. Ik zal mij dan nog beperken tot één laatste ervaring. Wat Ruda en ik namelijk ook nog wel eens hadden was onverwachte en ongeplande situaties. Bijvoorbeeld een camping in the middle of nowhere niet kunnen vinden, de Tongariro Crossing doen zonder ons daarop voor te bereiden (vervolgens ook ongelooflijk aangekeken te worden van: gaan jullie zó, met díe kleren de Tongariro beklimmen?!) en als laatste iets wat we gisteren meemaakten. Eerst onze auto verkopen en hem vervolgens gewoon weer meekrijgen om ons laatste dagje nog van de vrijheid te genieten. Hier zullen we dan ook even flink van genieten. We besluiten naar Piha te gaan, een dorpje wat leuk schijnt te zijn en aan het water ligt. We gooien nog even voor $10,00 benzine in de tank en daar gaan we weer over de weg. Het dorpje ligt wat afgelegen en na enorm veel bochten, hellingen en dalingen komen we bijna aan op plaats van bestemming. Nét voordat we in dit "enorme" dorp aankomen begint ons brandstoflampje te branden. We vragen aan de (enige) plek waar je koffie kunt halen waar de dichtstbijzijnde benzinepomp is. Dit blijkt zeker op een half uur afstand te zijn en gezien de stijle terugweg, hebben we zo'n vermoeden dat onze tank leeg raakt voordat we bij een benzinepomp aankomen. Lachend bedenken we ons alvast een klein beetje hoe we dit gaan aanpakken maar nu we toch in Piha zijn, kunnen we er ook maar beter van genieten. Nadat we hier de middag hebben doorgebracht, besluiten we onze weg terug te zoeken naar de auto. Wanneer we deze starten, valt onze mond haast open van verbazing. Waar de teller net nog onder het laatste streepje stond, stijgt deze nu op tot een kwart. Nog nooit hebben we zo weinig ons gaspedaal (en rem) gebruikt tijdens onze rit naar een benzinepomp.

Op het moment dat ik dit schrijf, duurt het nog twintig minuten voor we hopen te landen in Sydney. Terugkijkend op een prachtige tijd in Nieuw-Zeeland begin ik opnieuw te glimlachen. De eerste maand is alweer voorbij en het volgende avontuur staat weer te wachten. Ik heb geen idee wat mij staat te wachten maar dit idee bevalt mij wel. Ik hoop gauw weer wat van mij te laten horen!

Veel liefs,

Rianne

Ps. Ontzettend leuk om jullie reacties te lezen!