Looking (out)back

De schelp voorin de auto hangt te slingeren aan de spiegel. Deze is weer opgehangen als tegen dat de roadtrip is begonnen. Kijkend naar deze prachtige schelp die soms wild heen en weer bungelt, denk ik aan de afgelopen periode in Sydney. Nu ik ook de keerzijde van backpacken heb ervaren geniet ik nog meer van het feit dat we op weg zijn, prachtige dingen zien en dat we, zoals ze dat in hostels vaak zeggen, : "share the road together".

Nog even een laatste belevenis van Sydney; Het is maandagochtend, half vijf 's ochtend als ik met één oog naar buiten kijk. De lucht ziet alle kleuren en ik twijfel heel even of ik zal blijven liggen of eruit zal gaan en de zonsopkomst zal bekijken. Ik besluit het laatste en wil naar een mooie plek rijden waar ik niet allemaal huizen zie voor deze prachtige verschijning. Helaas vind ik geen plek en is de lucht al helemaal blauw wanneer ik mijn auto parkeer in een rustige woonwijk. Ik blijf nog even in de auto zitten om mijn foto's over te zetten en daarna ga ik via de achterbank naar buiten om in het park een boekje te lezen. Met de zon op mijn gezicht geniet ik van deze 27e november. Op een gegeven moment besluit ik mij te verplaatsen en wat boodschapjes te halen. Ik steek de sleutel in het contact en probeer de auto te starten. Maar... er gebeurd niets. In gedachten geef ik Lucky, de autodealer, al de schuld van dit wrak dat niet wil starten. Tot ik ineens zie dat ik de lichten niet heb gedoofd. Het gebeurde zoals ze zeggen: "de lichten gaan vanzelf wel uit". Ik denk even wat ik ga doen en dan ga ik op onderzoek uit. Precies op de hoek blijkt een autogarage te zitten. Ik vraag het of ze mij even willen helpen met het starten van de auto. Dit willen ze met alle plezier... maar rekenen daar $25,00 voor. Verbaasd kijk ik hem aan en vraag waar dat voor nodig is. Deze arme backpacker heeft geen geld teveel of zo. Ik besluit rechtsomkeer te maken om eerst iets anders te proberen. Het is een zeer rustige weg maar zo nu en dan passeert een auto. De eerste auto houd ik aan en vraag of ze mij kunnen helpen, althans dat probeer ik. Het is nog niet zo makkelijk om uit te leggen dat de batterij leeg is en of mij kunnen helpen met startkabels. Na de derde keer weet ik precies hoe je dit moet vragen maar heb ik nog geen geluk. Daarna loop ik naar de mensen die met de straat bezig zijn, precies naast de autogarage. Ik vraag hen of ze mij kunnen helpen. Zo rijd ik een paar minuten later weg, de $25,00 zit nog veilig in mijn zak.

Eergisteren is mijn auto eindelijk gemaakt en heb ik Patrick en Anouk opgepikt van hun hostel. Patrick is een Duitse jongen en Anouk is van Nederland. Wanneer we Anouk oppikken, neemt ze afscheid van twee anderen, Alex en Sydney. Alex en Sydney werken allebei in het hostel maar vinden het niet leuk. Ze moeten beiden nog een paar weken werken voordat ze hiervan verlost zijn en dus is het tijd om vaarwel te zeggen. We blijven nog heel even praten en ineens nodigt Anouk ze uit om met ons mee te gaan. Ze kijken elkaar aan en ik zie dat er ergens een plannetje wordt beraamd. Een paar minuten later komen de twee vol bepakt het hostel uit. Het werk achter zich latend willen ze zich bij ons aansluiten. Wanneer Alex de overvolle auto ziet, besluit hij toch niet mee te gaan maar zich later bij ons te voegen. En zo, totaal onverwacht, hebben we een extra persoon in onze auto. Met dat we de drukke straten van Sydney achter ons laten voel ik mij opgelucht. Ik adem eens diep in en voel mij weer gelukkig worden. Als ik in de achteruitkijkspiegel kijk zie ik Sydney, ons nieuwe reisgenootje, met een klein tevreden lachje om haar mond naar buiten staren. Stilletjes genieten we allen van deze vrijheid. Een nieuw avontuur is begonnen en het is te merken dat we hier allemaal zin in hebben.

Het is al donker als er twee tenten worden opgezet. Ik begin met het koken van een maaltijd en tegen de tijd dat dit klaar is, is het al kwart over elf. Terwijl we met een heel klein beetje water proberen af te wassen, horen we de golven op de achtergrond. Dit geluid, gecombineerd met de vogels die nog vrolijk fluiten, is als muziek in mijn oren.

De volgende ochtend zien we het uitzicht en het is prachtig. Rustig wandelen we naar het strand en genieten van de zon die al flink scherp is. Patrick loopt een stukje de zee in over de rotsen. Het ziet er eigenlijk erg mooi uit, grote rotsen en het water dat rustig in golven naar de kust komt. Ik los hem af en klauter naar een mooi uitzichtpunt. Nog geen minuut is er voorbij gegaan of een enorme golf komt aan en gooit al zijn water over mij heen. Kletsnat druip ik af terwijl ik drie mensen achter mij hoor lachen. Weer een typisch Rianne-actie.

Nadat onze overvolle auto een paar uur heeft gereden, wij stram zijn van het zitten en de zon nog steeds uit uitnodigend schijnt om een wandeling te maken, stappen we uit. We klimmen over prikkeldraad en lopen een stukje verder. We zijn nog maar net weg of de eerste kangaroo is al gespot. Niet veel later zien we nog meer kangaroos en wat papegaaien. Het is fantastisch! 'S avonds kook ik voor ons vieren en spelen we nog een spelletje. Daarna trek ik moe maar voldaan de autoklep dicht.