Two other days in PE.
Blijf op de hoogte en volg rianne
26 Maart 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Hallo lieve mensen,
Weer een klein verslagje van twee dagen met typisch Afrikaanse dingen.
20-03-2014
Het was rond twaalf uur en Rianne was de bob. We hadden eigenlijk nog best veel energie en nog niet veel zin om naar huis te gaan. We reden met onze mooie bak MET radio door de donkere straten van Port Elizabeth. De snelheid zat er goed in en toen we bij de stoplichten kwamen werden we uitgedaagd door een mooie auto met een stelletje kerels erin. Hier willen we wel een racespelletje mee doen en dat lieten we wel merken. Tuuutt Tuuut, vroem vroem en ja hoor, ze snapten de hint. Het licht sprong op groen en onze auto`s spoten naar voren. 120 km/u waar je 60 mocht maar wij waren nergens bang voor. We hadden eerst een behoorlijke voorsprong want dat optrekken dat lukt ons wel.. Langzaam zien we ze voorbij komen tot we bij het volgende stoplicht aankomen. Hier proberen we het nog een keer. Het licht springt op groen en daar gaan we weer. We hadden de vaart er goed in maar we wilden nog net iets harder. Maar hoe hard Rianne ook op dat pedaal trapte, de auto ging steeds langzamer rijden. Dit was niet goed dachten we. Rianne parkeerde de auto langs de weg en zette hem uit. We dachten dat de motor gewoon een beetje warm was dus we wachtten even en probeerden de auto weer te starten. Kgggggkk kgggggk, er gebeurde van alles behalve datgene wat wij wilden. We keken elkaar eens aan en schoten in de lach. Dit duurde ongeveer tien minuten en toen besloten we iemand te bellen. Maar ja, wie bel je om half een `s nachts op om te vertellen dat je even opgehaald wilt worden? We hebben daar ongeveer een kwartier over gepeinsd en uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat we gewoon gingen lopen. Rianne was iets enthousiaster dan Anneke want Anneke scheet 7 kleuren. Anneke wilde heel graag rennen maar Rianne vond dat iets te snel. Rianne wilde het liefst kruipend door de straten van Port Elizabeth want we hadden nog een hele nacht te gaan. Gelukkig was het niet zo ver van ons huisje af en moesten we eerst langs de Mac. Anneke rennend naar de veilige haven, Rianne slenterend achter haar aan en daar gingen de twee. Dit was ongeveer twee meter want toen liet onze conditie ons in de steek. Na een tijdje hoorden we opeens iemand roepen. Anneke kromp ineen want die dacht dat er een zwarte kerel achter haar aan zat. Nog een keer werd er geroepen en Anneke wist niet meer waar ze het zoeken moest. Rianne keek achterom en rent op het geluid af. Rianne hoorde namelijk vaag dat ze ‘Anneke en Rianne’ riepen. Het waren twee bekenden. We vertelden ons verhaal en lagen weer in de deuk. Ze wilden eerst een paar big mac`s halen voordat ze meegingen naar de auto. Met zakken vol saus, hamburgers, kipnuggets, broodjes, patat en drinken kwamen we weer bij onze prachtige maar waardeloze auto. Met al hun verstand keken ze eens naar de auto. Ze probeerden van alles en kwamen tot de conclusie dat de auto het niet deed. Gelukkig waren we het er mee eens want dat was ook onze conclusie. Dit zegt dus wel van ons dat we helemaal niet zo dom zijn:). Na een half uur hadden we dit wel gezien en kwamen we tot de conclusie dat de auto het niet ging doen. Net toen we wilden gaan, kwamen er twee andere jongens aangelopen. Het proces begon van voor af aan. Opnieuw werd onze auto van top tot teen onderzocht en gekeurd. Iedereen dacht dat hij het wist maar niemand kwam met een oplossing. Na een half uur hebben we toch besloten dat dit niet ging werken en zijn we nog even wat gaan drinken bij het hostel. Na een gezellige tijd bij het Lungile gaan we naar huis.
26-03-2014
Woensdagochtend. De wekker gaat eerder dan normaal omdat we vanmorgen naar de garage moeten om onze huur te betalen van onze auto. We maken ons snel klaar en om kwart voor 9 zitten we al in de auto. We hebben de routebeschrijving meegekregen dus we zijn erg benieuwd of we het dit keer zullen vinden. Als ik eerlijk ben heb ik het idee dat we het sowieso niet in een keer gaan vinden en eigenlijk twijfel ik er überhaupt aan of we het zullen vinden. Gelukkig houd geen kleine gedachte van ons ons tegen en daar gaan we dan. Vol goede moed trappen we het gas nog maar eens extra in en zo scheurt ons autootje weer voorbij. Het ene weggetje in, het andere uit, het volgende weggetje voorbij en zo zien we weer een heel stuk van Port Elizabeth. Na een half uur beginnen we toch aan onszelf te twijfelen. We besluiten ergens de weg te vragen en daar horen we inderdaad dat we niet goed zitten. We rijden een stuk terug en dan besluiten we toch dat we Johan (kerel van de garage) opbellen. Omdat we alweer bijna dicht bij huis zijn spreken we af dat hij ons tegemoet komt. Na een tijd gewacht te hebben op een parkeerplaats bij de oceaan, belt Johan op om te vragen of we toch weer naar huis kunnen zodat hij daar ook kan komen. Thuis aangekomen gooien we vast snel te tassen achterin en dan staat Johan al op de stoep. Het is de bedoeling dat we achter hem aanrijden om te zien waar zijn garage is maar omdat het al laat is én omdat we al bijna naar stage moeten vraag ik of we het hier kunnen afhandelen. Hij vindt het prima en hij zegt het bedrag. Normaal gesproken moeten we 3500 rand betalen in de maand. Aangezien anderen uit ons huis veel minder betalen wil ik een beetje gaan afpingelen. Ik vraag of hij iets met de prijs kan doen (we hebben dit al vaker met hem overlegd). Hij kwam met het bod van 3000 rand per maand. Ik zei dat we dan wel van de afgelopen maand ook verrekend willen hebben zodat we de afgelopen maand geen 3500 rand betaalden. Hij keek bedenkelijk en was het niet erg met mij eens. Daar ging Rianne weer: ‘But still… 3000 Rand is still a lot of money and the other people in our house pay only 2700 Rand per month’. Hij zei niks dus ik probeerde nog iets: ‘It is a very big difference…’. En wat denk je? Ja hoor; vanaf nu mogen Anneke en Rianne hun autootje voor 2700 rand per maand lenen. Na het betalen hebben we nog even met hem gepraat en toen reden we naar stage. Hij heeft ons nu uitgelegd hoe we de volgende keer wel moeten rijden dus hopelijk rijden we morgen in een keer goed (we moeten de bon nog ophalen).
Dat waren weer twee van onze dagen in Port Elizabeth. De tijd gaat echt heel erg snel voorbij en het is heel apart om te merken dat we alweer bijna de helft van onze stage hebben voltooid!
Ik hoop jullie snel weer een nieuw berichtje te doen!!
Liefs
Weer een klein verslagje van twee dagen met typisch Afrikaanse dingen.
20-03-2014
Het was rond twaalf uur en Rianne was de bob. We hadden eigenlijk nog best veel energie en nog niet veel zin om naar huis te gaan. We reden met onze mooie bak MET radio door de donkere straten van Port Elizabeth. De snelheid zat er goed in en toen we bij de stoplichten kwamen werden we uitgedaagd door een mooie auto met een stelletje kerels erin. Hier willen we wel een racespelletje mee doen en dat lieten we wel merken. Tuuutt Tuuut, vroem vroem en ja hoor, ze snapten de hint. Het licht sprong op groen en onze auto`s spoten naar voren. 120 km/u waar je 60 mocht maar wij waren nergens bang voor. We hadden eerst een behoorlijke voorsprong want dat optrekken dat lukt ons wel.. Langzaam zien we ze voorbij komen tot we bij het volgende stoplicht aankomen. Hier proberen we het nog een keer. Het licht springt op groen en daar gaan we weer. We hadden de vaart er goed in maar we wilden nog net iets harder. Maar hoe hard Rianne ook op dat pedaal trapte, de auto ging steeds langzamer rijden. Dit was niet goed dachten we. Rianne parkeerde de auto langs de weg en zette hem uit. We dachten dat de motor gewoon een beetje warm was dus we wachtten even en probeerden de auto weer te starten. Kgggggkk kgggggk, er gebeurde van alles behalve datgene wat wij wilden. We keken elkaar eens aan en schoten in de lach. Dit duurde ongeveer tien minuten en toen besloten we iemand te bellen. Maar ja, wie bel je om half een `s nachts op om te vertellen dat je even opgehaald wilt worden? We hebben daar ongeveer een kwartier over gepeinsd en uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat we gewoon gingen lopen. Rianne was iets enthousiaster dan Anneke want Anneke scheet 7 kleuren. Anneke wilde heel graag rennen maar Rianne vond dat iets te snel. Rianne wilde het liefst kruipend door de straten van Port Elizabeth want we hadden nog een hele nacht te gaan. Gelukkig was het niet zo ver van ons huisje af en moesten we eerst langs de Mac. Anneke rennend naar de veilige haven, Rianne slenterend achter haar aan en daar gingen de twee. Dit was ongeveer twee meter want toen liet onze conditie ons in de steek. Na een tijdje hoorden we opeens iemand roepen. Anneke kromp ineen want die dacht dat er een zwarte kerel achter haar aan zat. Nog een keer werd er geroepen en Anneke wist niet meer waar ze het zoeken moest. Rianne keek achterom en rent op het geluid af. Rianne hoorde namelijk vaag dat ze ‘Anneke en Rianne’ riepen. Het waren twee bekenden. We vertelden ons verhaal en lagen weer in de deuk. Ze wilden eerst een paar big mac`s halen voordat ze meegingen naar de auto. Met zakken vol saus, hamburgers, kipnuggets, broodjes, patat en drinken kwamen we weer bij onze prachtige maar waardeloze auto. Met al hun verstand keken ze eens naar de auto. Ze probeerden van alles en kwamen tot de conclusie dat de auto het niet deed. Gelukkig waren we het er mee eens want dat was ook onze conclusie. Dit zegt dus wel van ons dat we helemaal niet zo dom zijn:). Na een half uur hadden we dit wel gezien en kwamen we tot de conclusie dat de auto het niet ging doen. Net toen we wilden gaan, kwamen er twee andere jongens aangelopen. Het proces begon van voor af aan. Opnieuw werd onze auto van top tot teen onderzocht en gekeurd. Iedereen dacht dat hij het wist maar niemand kwam met een oplossing. Na een half uur hebben we toch besloten dat dit niet ging werken en zijn we nog even wat gaan drinken bij het hostel. Na een gezellige tijd bij het Lungile gaan we naar huis.
26-03-2014
Woensdagochtend. De wekker gaat eerder dan normaal omdat we vanmorgen naar de garage moeten om onze huur te betalen van onze auto. We maken ons snel klaar en om kwart voor 9 zitten we al in de auto. We hebben de routebeschrijving meegekregen dus we zijn erg benieuwd of we het dit keer zullen vinden. Als ik eerlijk ben heb ik het idee dat we het sowieso niet in een keer gaan vinden en eigenlijk twijfel ik er überhaupt aan of we het zullen vinden. Gelukkig houd geen kleine gedachte van ons ons tegen en daar gaan we dan. Vol goede moed trappen we het gas nog maar eens extra in en zo scheurt ons autootje weer voorbij. Het ene weggetje in, het andere uit, het volgende weggetje voorbij en zo zien we weer een heel stuk van Port Elizabeth. Na een half uur beginnen we toch aan onszelf te twijfelen. We besluiten ergens de weg te vragen en daar horen we inderdaad dat we niet goed zitten. We rijden een stuk terug en dan besluiten we toch dat we Johan (kerel van de garage) opbellen. Omdat we alweer bijna dicht bij huis zijn spreken we af dat hij ons tegemoet komt. Na een tijd gewacht te hebben op een parkeerplaats bij de oceaan, belt Johan op om te vragen of we toch weer naar huis kunnen zodat hij daar ook kan komen. Thuis aangekomen gooien we vast snel te tassen achterin en dan staat Johan al op de stoep. Het is de bedoeling dat we achter hem aanrijden om te zien waar zijn garage is maar omdat het al laat is én omdat we al bijna naar stage moeten vraag ik of we het hier kunnen afhandelen. Hij vindt het prima en hij zegt het bedrag. Normaal gesproken moeten we 3500 rand betalen in de maand. Aangezien anderen uit ons huis veel minder betalen wil ik een beetje gaan afpingelen. Ik vraag of hij iets met de prijs kan doen (we hebben dit al vaker met hem overlegd). Hij kwam met het bod van 3000 rand per maand. Ik zei dat we dan wel van de afgelopen maand ook verrekend willen hebben zodat we de afgelopen maand geen 3500 rand betaalden. Hij keek bedenkelijk en was het niet erg met mij eens. Daar ging Rianne weer: ‘But still… 3000 Rand is still a lot of money and the other people in our house pay only 2700 Rand per month’. Hij zei niks dus ik probeerde nog iets: ‘It is a very big difference…’. En wat denk je? Ja hoor; vanaf nu mogen Anneke en Rianne hun autootje voor 2700 rand per maand lenen. Na het betalen hebben we nog even met hem gepraat en toen reden we naar stage. Hij heeft ons nu uitgelegd hoe we de volgende keer wel moeten rijden dus hopelijk rijden we morgen in een keer goed (we moeten de bon nog ophalen).
Dat waren weer twee van onze dagen in Port Elizabeth. De tijd gaat echt heel erg snel voorbij en het is heel apart om te merken dat we alweer bijna de helft van onze stage hebben voltooid!
Ik hoop jullie snel weer een nieuw berichtje te doen!!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
