The best thing about memories is making them

The craziness of Bali

Ondertussen is het al bijna drie weken geleden dat ik op het vliegveld stond, op weg naar Bali. Ondertussen heb ik al heel wat eilanden van Indonesië afgevinkt en hier enorm veel gezien.

Ik ben begonnen in Bali. Hier heb ik een scooter gehuurd en ben op deze manier, met mijn backpack achterop, gaan rondtrekken. Ik zal proberen mijn indrukken een beetje te beschrijven maar er is zoveel te zien dat ik waarschijnlijk de helft vergeet.

In Indonesië is het momenteel regenseizoen en dat heb ik geweten ook. Eens stond ik op een zonnige dag voor een winkelschap met poncho's. Ik keek eens naar buiten en zag het zonnetje vrolijk aan de hemel staan. Positief ingesteld liep ik weer weg bij de poncho's en stapte ik weer op mijn scooter. Nog geen tien minuten later begint het te spetteren, te regenen, te gieten en binnen een minuut ben ik door en doornat.

Het verkeer in Indonesië is een behoorlijke uitdaging. Ik reed voor de eerste keer van mijn leven op een scooter in Denpasar. Regels kennen deze mensen niet. Gewoon toeteren wanneer je wilt laten weten dat je gaat rijden, wanneer je een bocht in gaat, wanneer je gaat inhalen, kortom, toeterend door Denpasar. Echt van de regels zijn ze hier niet want of je nu links of rechts inhaalt, het is geen probleem. Honden lopen over de weg en vormen soms een behoorlijk gevaar voor het verkeer. Midden op de weg, rotondes of kruispunten, deze honden lopen of liggen overal. Daarnaast zijn het niet alleen de honden die zomaar de weg oversteken maar af en toe rent er ook een kip net voor je wiel langs.. Ja, alles kan hier.
Terwijl ik naar het Noorden rijd kom ik van alles tegen onderweg. Warungs waar je voor 1-2 euro uitstekend kunt eten, vrouwen met enorme manden balancerend op hun hoofden, enorme rijstvelden en natuurlijk de ronde hoedjes met een Indo eronder, werkend op het rijstveld.

Ik kom aan bij Jatiluwih maar ergens voelt dit een beetje geïsoleerd. Ik besluit naar mijn gevoel te luisteren en rijd naar Ubud. Hier kom ik in contact met een aantal super leuke mensen, waaronder Susanna. We bezoeken prachtige watervallen, rijstvelden, tempels en ervaren nog meer de bijzondere dingen die Indonesië heeft. Zo zien we kinderen van amper acht jaar rijden op een scooter met twee of vriendjes achterop, een crematie waarbij het lichaam in het openbaar verbrand wordt, offers wat de locals aan de goden offeren en nog veel meer.

Susanna, een Spaanse meid en ik kunnen het goed vinden en samen hoppen we van het ene eiland naar het volgende. Zo zijn we na Bali naar Gili air gegaan, een super relaxt eiland waar het verkeer bestaat uit lopen, fietsen en paar en wagen. We genieten van de heerlijke relaxte sfeer en ons favoriete koffieplekje wordt regelmatig door ons bezocht. De schommels die net boven het water zijn, staan op een prachtige plek om over het water uit te kijken en je gedachten de vrije loop te laten gaan.

Na Gili Air zijn we even opgesplit. Ik ben met de boot naar Lombok gegaan en heb hier ook weer een scooter gehuurd om vervolgens eerst naar het Noorden de prachtige watervallen te bezichtigen. De dag erop ben ik naar Kuta gereden. Na anderhalf uur ben ik bijna op bestemming en wil ik even naar de kant van de weg om te stoppen en te kijken waar ik precies naartoe moet. Net te laat merk ik dat het behoorlijk glad is door modder en bijna lig ik met mijn scooter op de grond. Gelukkig niet helemaal maar ik heb wel een aantal wondjes op mijn voeten. Ik ben gelukkig bijna bij het hostel. Hier maak ik mijn wondjes schoon en ontmoet ik een aantal andere Nederlanders. We gaan samen naar het strand en 's avonds naar de batcaves. Dit zijn grotten waar 's avonds, naar het schijn, miljoenen vleermuizen uit te komen. De stank en het geluid moet je even voor lief nemen. Wanneer het donker begint te worden komen er inderdaad enorm veel vleermuizen uit de grotten. In een grote kolk vliegen ze omhoog, duizenden en duizenden bij elkaar.

De twee dagen erop zijn we gaan surfen. Iets wat super leuk is maar niet heel handig als je wond heb wat nog niet is genezen. Mijn wonden gingen steeds meer pijn doen. Ik probeer ze zo goed mogelijk te verzorgen maar ze zijn gaan ontsteken. Iets wat niet heel gek is als je door grote vieze plassen moet lopen als je naar een Warung wilt, als je een stukje door de zee moet lopen waar allemaal afval in ligt als je met de boot mee moet of als je elke keer zand in je wonden krijgt. Het schoonmaken is aardig pijnlijk maar dichte schoenen kan ik niet aan hebben. Op dit moment waggel ik nog steeds als een kreupele. Mensen die mij een beetje kennen zullen weten dat ik mijn voet met enige regelmaat stoot, iets wat nu enorm pijnlijk is, en dat ik regelmatig bijna struikel. Zo kreeg ik in de afgelopen dagen al een paar keer het vriendelijke verzoek van Susanna of ik alsjeblieft naar de grond wilde blijven kijken. Ik heb net een antibiotica-crème gehaald dus hopelijk knapt het nu op!

Sommige westerse dingen leer je enorm waarderen wanneer je ze niet hebt. De laatste keer dat ik bijvoorbeeld een warme douche heb gehad is drie weken geleden in Australië. Sinds ik in Indonesië ben heb ik nog geen warme douche kunnen genieten. Gek genoeg begint het ergens nog te wennen ook.

De route die ik tot nu toe heb afgelegd is als volgt: Bali, Gili Air, Lombok, Nusa Lembongan, Nusa Caningan, Nusa Penida en nu ben ik weer terug op Bali. Al bovengenoemden zijn eilanden van Indonesië. Morgen vlieg ik naar Java voor mijn laatste weekje in Indonesië.

Elk nieuw begin begint eerst met een einde van het oude. Dit einde is voor mij af en toe best lastig. Door Australië ben ik nog steeds iets minder onbevangen en zie ik nu wel af en toe leeuwen en beren op de weg; iets wat ik voor Australië al in geen jaren zo heb ervaren. Het is een gevoel wat ik niet echt uit kan schakelen maar ik blijf mijzelf vertellen dat dit echt wel goed gaat komen.

Om het een beetje leesbaar te houden zal ik nu ophouden. Ik kan nog wel drie kantjes typen maar het moet natuurlijk wel leuk blijven. Ik hoop gauw weer een blog te schrijven!

Heel veel liefs