De keerzijde van backpacken

Het is alweer een dikke week geleden dat ik in Sydney aankwam. Ondertussen heel wat ervaring rijker, met name van de keerzijde van backpacken. Ik heb even getwijfeld of ik dit wel moest gaan posten, ik wil namelijk niet ondankbaar of negatief overkomen. Toch heb ik besloten om ook de keerzijde van het backpacken te beschrijven. Het begon bij de aankomst in Sydney op 18 november. Na 3,5 weken vol plezier zit ik alleen op het vliegveld van Sydney. De mensen rennen om mij heen, kijken rond alsof ze verdwaald zijn of roepen wat tegen elkaar. En ik? Ik zit tegen de muur, niet wetend wat ik in mijn eentje moet doen. Ineens besef ik mij hoe makkelijk het voor mij is gemaakt toen ik in Nieuw-Zeeland kwam. Ik vond gelijk aansluiting zonder dat ik hier veel voor moest doen. Na een tijdje zitten, kijken en vooral heel veel nadenken hoe ik dit ga doen, verzamel ik al mijn moed en hijs ik mijn veel te grote backpack op mijn rug. Als een eend waggel ik door de straten van Sydney. Ik heb geen idee hoe het openbaar vervoer werkt en vraag hiernaar. Na een heel gepuzzel kom ik aan bij het hostel. Gelukkig was er net iemand die geannuleerd had dus ik kon voor twee nachten blijven. Daarna moest ik weer gaan. Ik zoek naar auto's maar kan er echt geen vinden. Maandagochtend wordt ik verzocht om te vertrekken. Nog zonder een volgend hostel te hebben geboekt loop ik naar buiten. Moedeloos loop ik een eindje verder. Nee, backpacken is niet alleen maar vakantie houden. Het is constant aan een plan werken, dit bijwerken en daarnaar proberen te leven. Dit laatste is nog het makkelijkst voor mij aangezien plannen echt nog niet in mijn vingers zit. Ik probeer het maar het lukt mij nog niet. Lopend denk ik over dit alles na en vraag ik mij af hoe ik dit kan veranderen. Onverwacht stuit ik tegen een hostel aan en ik bedenk mij geen moment en boek hier twee nachten bij. Net als je denkt dat je het niet erger kunt treffen blijkt het tegendeel. Een kamer voor tien waarvan acht mannen en twee dames, waaronder ikzelf. Ik loop de kamer binnen en baan mijn weg door de "klerenzooi". Overal liggen kleren, koffers, spullen, backpacken en ga zo maar door. Het ruikt muf maar ik word hartelijk ontvangen door Andy. Na ongeveer een uur luisteren naar zijn verhaal, leg ik mijn hoofd neer op het bed. Ondertussen praat Andy gewoon verder en ook wanneer ik niet meer reageer, mijn ogen sluit en even later wat appjes verstuur, blijft meneer gewoon doorpraten. Ik hoop op wat slaap maar met ongeveer 6 van de 8 snurkende kerels in je kamer, (en dan écht hard snurken) wordt dit een beetje lastig. Overdag regel ik dingen als een bankrekening openen, werk zoeken en vragen naar mijn working-holiday VISA, wat ik nog steeds niet binnen heb. Hier maak ik ook wel weer leuke dingen mee zoals een oud advocaatje wat je meeneemt naar zijn kantoor om allerlei dingen voor je uit te zoeken. Voor je het weet is zijn collega-advocaat en zijn assistente ook aan het zoeken voor werk, bankaccount en een auto. Er lopen veel mensen rond die niet naar je omkijken maar er lopen ook veel mensen rond die je gelijk vragen of ze je kunnen helpen als je wat zoekend rondkijkt.

Via Facebook kom ik in contact met twee andere Nederlandse meiden. Ze vragen of iemand zin heeft om een drankje te doen en ik reageer dat ik wel weer toe ben aan wat gezelschap. Het hostel waar zij verblijven heeft nog een bed over en zo heb ik ook voor deze twee dagen onderkomen. Ondertussen is de zoekactie naar een auto nog in volle gang. Ik wil zo enorm graag weg uit Sydney. Nu ik in zo'n grote stad rondloop merk ik pas hoe ik de kleinere, gezellige dorpjes waardeer. Hoe graag ik in de natuur ben in plaats van de stad. Ik merk hoe ik het knusse van een klein dorpje mis.

Eindelijk krijg ik een auto op het oog. We gaan met vier personen kijken en eigenlijk bevalt hij me niet zo. Ik besluit hem toch te kopen, zo kan ik in ieder geval weg. Nu ik zo over dit alles nadenk, komt pas bij mij naar boven dat ik ook een buspas had kunnen kopen. Ik ben dan wel wat minder vrij maar zo kon ik in ieder geval wel weg uit Sydney. Nu moet ik tot maandag blijven omdat er nog iets gemaakt moet worden zodat het raam van de bestuurderskant ook omhoog en omlaag kan.

De dag dat ik mijn auto kocht was een enorme stressdag. Ik zal de details besparen maar toen ik naar het hostel reed om mijn backpack te halen was het tegen zessen. Ik kan één ding vertellen; rijden in Sydney in de spits is niet grappig. Ik moest een afstand afleggen van ongeveer 15 kilometer en heb daar zo'n drie uur over gedaan. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik niet overal in één keer goed ben gereden. Op een gegeven moment ben ik zo gestresst dat ik de auto aan de kant van de weg neerzet. Mijn ogen lopen vol. Ik kan er niets aan doen maar ik moet even huilen. Als de meeste spanning een beetje weg is, vervolg ik mijn weg. Mijn mobiel geeft nog 3% batterij aan als ik vijf minuten van het hostel ben verwijderd. Precies wanneer ik voor mijn hostel staat valt mijn mobiel uit. Nadat ik mijn backpack op heb gehaald, zou ik een Nederlands meisje ontmoeten wat vanaf maandag met mij mee gaat reizen. Zij weet misschien wel een plekje waar ik kan parkeren. Dit blijkt uiteindelijk niet zo te zijn en dus rijd ik een heel stuk bij het centrum vandaan. Ik ga naar een tankstation om even te tanken, te plassen en mijn tanden te poetsen en rijd dan naar een rustige buurt. Hier parkeer ik mijn auto en kruip achterin. Nu, voor het eerst sinds vijf weken ben ik blij dat ik mijn slaapzak met mij mee heb gedragen.

De dag erop is mijn verjaardag. Het zonnetje schijnt heerlijk als ik wakker word. Vandaag ga ik een concreter plan maken voor de aankomende weken. Ik rijd naar de McDonalds om mijn tanden te poetsen, naar de wc te gaan en om WiFi af te tappen. Omdat ik vandaag jarig ben trakteer ik mijzelf op een McFlurry, ja deze hebben ze hier ook haha. Mijn plan is nu aardig concreet en ik plaats een berichtje op Facebook wie er mee willen.

'S avonds ga ik samen met drie anderen naar de Sky Tower. Hier zie je het prachtige uitzicht op Sydney vanaf 250 meter hoogte. Het is een prachtig gezicht en hoe langer je kijkt, hoe mooier het wordt. Dit komt doordat de zon langzaam ondergaat. De lucht wordt alsmaar donkerder en donkerder en de stad wordt alsmaar lichter en lichter. Duizenden lichtjes aan alle kanten, het uitzicht is fantastisch. Wat ik nu pas ontdek, is dat Sydney kerstfeest aan het vieren is. In Australië vieren ze kerst blijkbaar precies één maand eerder. En zo gebeurd het, dat Rianne Bluemink op eerste kerstdag jarig is.

Dit is een korte samenvatting van afgelopen week. Als maandag mijn auto helemaal in orde is, kan ik eindelijk Sydney verlaten en hopelijk weer positieve blogs schrijven. Nu het steeds dichterbij komt dat ik weer mensen om mij heen heb, ga reizen en Sydney ga verlaten, merk ik dat ik ook weer beter in mijn vel ga zitten. Ja, aankomende week wordt vast fantastisch!